خودنویس چیست؟
خودنویس، قلمی نوک دار است که برخلاف نسل گذشته خود یعنی قلم درشت (قلم نی)، دارای مخزنی از جوهرِ مایع روان در داخل خودش است. قلم، جوهر را توسط یک پیش‌بر ( در زبان فارسی به آن زغال می گویند )، از مخزن به نوک قلم رسانده و آن را با استفاده از ترکیبی ازدو خاصیت مویینگی و گرانش، به روی کاغذ منتقل می‌کند.
پر کردن مخزن با جوهر می‌تواند به طور دستی (با استفاده از قطره‌چکان یا سرنگ) و یا توسط یک مکانیسم داخلی انجام شود که با ایجاد مکش (به‌عنوان‌مثال، توسط یک مکانیسم پیستونی) جوهر را به طور مستقیم از نوک قلم به مخزن انتقال می‌دهد. بعضی قلم‌ها از مخازن قابل تعویض، یعنی کارتریج‌های از پیش پرشده جوهر، استفاده می‌کنند. یک خودنویس نیاز به هیچ یا تنها اندکی فشار بر نوک برای نوشتن دارد. روز جهانی خودنویس، در اولین جمعه‌ی ماهِ نوامبرِ هرسال توسط دوستداران خودنویس جشن گرفته میشود.
نوک خودنویس
نوک خودنویس بخشی از قلم است که با سطح کاغذ در تماس است و وظیفه آن رساندن جوهر به کاغذ می باشد . انواع مختلفی از نوک خودنویس تا به حال ساخته شده اند که بر اساس موارد زیر تقسیم بندی می شوند .
- آ-شکل نوک خودنویس
- ب-اندازه و سایز نوک خودنویس
- پ-مواد سازنده نوک خودنویس
زغال خودنویس
پیش‌برِ خودنویس (در فارسی به آن زغال گفته می شود) آن جزئی است که نوک قلم را به مخزنِ جوهرمتصل می‌کند. این جزء نه تنها به جوهر توان جریان یافتن به نوک خودنویس را می‌دهد (پروسه‌ای که گاهی اوقات به‌عنوان «نشتِ کنترل‌شده» تعریف میشود)، بلکه میزان هوایی که برای جایگزین کردن این جوهر مصرفی، به داخل مخزن کشیده میشود را نیز کنترل می‌کند. پیش بر این کار را از طریق سه در مدل های مختلف این تعداد کم و زیاد میشود) مجرای باریک یا «شقاق»، در امتداد لبه‌ی پایینی خود انجام می‌دهد: هم‌زمان با جریان جوهر از طریق این مجراها به نوک قلم، حجم یکسانی از هوا از مجرایی دیگر، به مخزن جوهر وارد میشود.